نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• مصطفی اعتمادشفیع ¹
• ابراهیم عبدی پور فرد ²

¹ دانشجوی دکترای حقوق خصوصی، دانشکده حقوق، دانشگاه قم، قم، ایران

² استاد گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق، دانشگاه قم، قم، ایران

چکیده

حقوق تجارت، در کنار پایبندی به اصل لزوم قراردادها، با هدف تسهیل روابط تجاری و کاهش اختلافات، همواره به دنبال ارائه راهکارهایی برای مدیریت نقض قرارداد بوده است. یکی از این راهکارها، نهاد «امهال» در کنوانسیون بیع بین‌المللی کالا است که امکان تعیین مهلت اضافی برای اجرای تعهد را فراهم می‌کند. این پژوهش که به‌صورت نظری و با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده، با بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای به بررسی تطبیقی نهاد امهال در کنوانسیون، حقوق انگلیس، فرانسه و ایران پرداخته است. در کنوانسیون، اعطای مهلت اضافی به متعهد، ابزاری برای اجرای تعهد و مقدمه‌ای برای فسخ می‌باشد و متعهدٌله را به رعایت مهلت معقول و خودداری از روش‌های مغایر ملزم می‌کند. در حقوق فرانسه و انگلیس، فسخ عمدتاً به نقض اساسی قرارداد محدود شده و امهال جایگاه متفاوتی دارد؛ به‌گونه‌ای که در فرانسه، تأثیری بر حق فسخ ندارد، اما در انگلیس، می‌تواند زمان را به شرطی اساسی تبدیل کند. در حقوق ایران، علیرغم اولویت اجرای تعهد، نبود مقررات مشخص درباره امهال موجب اختلاف رویه قضایی گردیده است. این پژوهش با تأکید بر کارکردهای نهاد امهال در تسهیل روابط تجاری، کاهش اختلافات و تقویت امنیت حقوقی، به بررسی خلأهای حقوقی ایران پرداخته و پیشنهادات عملی درخصوص نحوه پیش‌بینی چارچوب قانونی برای امهال ارائه نموده است.

کلیدواژه‌ها

• امهال
• مهلت
• تأخیر
• فسخ
• کنوانسیون

عنوان مقاله [English]

Comparative Study of Nachfrist in the CISG and the Legal Systems of Iran, England, and France

نویسندگان [English]

• Mostafa Etemad Shafee ¹
• Ebrahim Abdipourfard ²

¹ Ph.D. Student in Private Law, University of Qom, Qom, Iran

² Professor, Department of Private Law, Faculty of Law, University of Qom, Qom, Iran

چکیده [English]

Commercial law, while adhering to the principle of sanctity of contracts (pacta sunt servanda), has consistently sought solutions for managing contract breaches to facilitate commercial relationships and reduce disputes. One such solution is the 'Nachfrist' provision (additional grace period) in the Convention on International Sale of Goods (CISG), which provides the possibility of granting an additional period for contract performance. This theoretical research, conducted through a descriptive-analytical method and utilizing library resources, compares the Nachfrist provision in the CISG and the laws of England, France, and Iran. In the CISG, Nachfrist serves as both an instrument for specific performance (execution of the original obligation) and a prerequisite for termination, obligating the obligee to observe a reasonable grace period and refrain from inconsistent remedies. In French and English law, termination is primarily limited to fundamental breach (material breach), with Nachfrist holding different positions; in French law, it does not affect the termination clause, while in English law, it can transform time into an essential term (condition). In Iranian law, despite the priority of specific performance (asl-e-ejra-ye-taahod), the absence of specific regulations regarding additional time has led to inconsistent judicial practice. This research, emphasizing the functions of Nachfrist in facilitating commercial relationships, reducing disputes, and enhancing legal certainty, examines Iran's legal gaps and provides practical recommendations regarding the implementation of a legal framework for additional time.

کلیدواژه‌ها [English]

• Time
• Delay
• Rescission
• Termination
• CISG